Po sesji z nagimi kobietami człowiek robi się głodny. Zaprosiłem więc dzisiaj do studia osobę, dla której gotowanie jest sensem życia. Ania jest autorką jednego z najpopularniejszych blogów o gotowaniu i pieczeniu, www.namiotle.widmo.biz , a to oznacza, że musi na prawdę umieć dobrze gotować. Mając tak znakomitego szefa kuchni, mogłem sobie wybrać dowolną potrawę świata. Zastanawiałem się nad czymś egzotycznym, np. coś z tradycyjnej kuchni Pigmejów, kusiły mnie argentyńskie steki, nie do pogardzenia byłaby też rolada, kluski i modro kapusta. Zdecydowałem się w końcu na risotto.Trudno powiedzieć, jaki wpływ miał na to telefon od kumpla, że potrzebuje pilnie zdjęcia risotto. Tak długo mnie przekonywał o zaletach tej potrawy, aż zdecydowałem - na obiad będzie risotto!
Ania zabrała się do przygotowania potrawy, a ja do zapewnienia sobie oprawy wizualnej godnej jej dzieła. Wiadomo, że je się oczami. Musiałem więc zadbać o dobre światło, które już na pierwszy rzut oka sprawi, że nie będę się mógł oprzeć pokusie zjedzenia obiadu. Nie ma przecież w tym nic dziwnego, jedni dbają o wystrój stołu, ja dbam o światło. Trochę myślałem, jaki klimat sobie stworzyć: romantyczna kolacja, wiosenny poranek? Stanęło na przedpołudniowym słońcu. Uznałem, że to najlepiej będzie pasować do włoskiego dania.
Gdy ja ustawiałem światło, Ania kończyła przygotowania. Jako perfekcjonistka, chciała, by każde ziarenko ryżu leżało dokładnie tam, gdzie sobie je wyobrażała. Czułem coraz większy głód ale na dobre rzeczy warto poczekać.
W końcu ja skończyłem swoją robotę, a Ania swoją. Popatrzyłem krytycznym okiem...Tak, wszystko wyglądało znakomicie! Mogłem zabierać się do jedzenia. Usiadłem przy stole i zatopiłem widelec w doskonałej konsystencji risotto. Co za zapach, co za smak! Co za precyzja w ułożeniu ziarenek ryżu!
Muszę koniecznie częściej zapraszać Anię do studia.
Aha, w ostatniej chwili przypomniałem sobie o zdjęciu dla kumpla, niech chociaż popatrzy, jak to wyglądało.
Ania zabrała się do przygotowania potrawy, a ja do zapewnienia sobie oprawy wizualnej godnej jej dzieła. Wiadomo, że je się oczami. Musiałem więc zadbać o dobre światło, które już na pierwszy rzut oka sprawi, że nie będę się mógł oprzeć pokusie zjedzenia obiadu. Nie ma przecież w tym nic dziwnego, jedni dbają o wystrój stołu, ja dbam o światło. Trochę myślałem, jaki klimat sobie stworzyć: romantyczna kolacja, wiosenny poranek? Stanęło na przedpołudniowym słońcu. Uznałem, że to najlepiej będzie pasować do włoskiego dania.
Gdy ja ustawiałem światło, Ania kończyła przygotowania. Jako perfekcjonistka, chciała, by każde ziarenko ryżu leżało dokładnie tam, gdzie sobie je wyobrażała. Czułem coraz większy głód ale na dobre rzeczy warto poczekać.
W końcu ja skończyłem swoją robotę, a Ania swoją. Popatrzyłem krytycznym okiem...Tak, wszystko wyglądało znakomicie! Mogłem zabierać się do jedzenia. Usiadłem przy stole i zatopiłem widelec w doskonałej konsystencji risotto. Co za zapach, co za smak! Co za precyzja w ułożeniu ziarenek ryżu!
Muszę koniecznie częściej zapraszać Anię do studia.
Aha, w ostatniej chwili przypomniałem sobie o zdjęciu dla kumpla, niech chociaż popatrzy, jak to wyglądało.
To jeszcze półprodukt, ale przygotowania idą pełną parą.
Komentarze