Przejdź do głównej zawartości

Cena z sufitu

Mój ulubiony gatunek klienta to ktoś, kto najpierw wydzwania do mnie po kilka razy, poganiając mnie, bym szybko zrobił kalkulację, a następnie nie odzywa się już.
No bo po co? Przecież on już wie, że nie skorzysta z mojej osoby. Jaki jest więc sens, by mnie o tym poinformować? Chyba zasłużyłem sobie, by zbyć mnie milczeniem, skoro podałem tak kosmicznie wysoką cenę.

Trochę przypomina mi to sytuację, gdy ktoś się pyta sprzedawcy w sklepie: "Ile kosztuje ten garnek?". Po czym, usłyszawszy cenę, wychodzi ze sklepu bez słowa.
Pisałem już kiedyś o dyskusjach z klientami na temat wyceny zdjęć. Czasami mam ochotę po prostu spojrzeć w sufit i podać dowolnie wysoką cenę, jaka przyjdzie mi do głowy. Efekt i tak będzie taki sam, a przynajmniej nie napracuję się przy tworzeniu kalkulacji i nie będę zawracał głowy podwykonawcom.

I już nawet nie będę musiał czekać na odpowiedź, bo będę ją znał :)

Komentarze

gumiber pisze…
najśmieszniejsze jest to, że czasami wracają z kosmosu po długich dniach milczenia ;)
gacek pisze…
Powszechne i chyba nie zależy od poziomu ceny. Z tegoż powodu w większości przypadków mailuję (rzadziej - dzwonię) po pewnym czasie z pytaniem, czy ten projekt będzie realizowany. Mimo to w połowie przypadków i tak nie dostaję odpowiedzi. Za ciężko "dobrze wychowanym ludziom" naskrobać nawet to jedno zdanie, że "nie, dziękujemy, wybraliśmy inną ofertę, nie będziemy realizować, mamy tańszą ofertę, Pana nos nam się nie podoba itd....".
Artur Nyk pisze…
Dokładnie tak jest. Marzy mi się taka lista : Tych klientów nie obsługujemy bo nie są poważni. Może warto zrobić taką stronę w internecie?
gacek pisze…
I zdjęcie, i zdjęcie :D
Ale pewnie też bym tam trafił - zrobiłem rachunek sumienia, też nie zawsze przekazuję info, że nie jestem dalej zainteresowany ofertą :-)))
Artur Nyk pisze…
:) Wszystko jeszcze zależy, czy to oferta, o którą prosiłeś, czy zwykły spam

Popularne posty z tego bloga

Jestem za głupi czyli o sztuce nowoczesnej raz jeszcze...

Wracam powoli do normalnego trybu pisania codziennie.... mam nadzieję:) Rozleniwiłem się ostatnio, to fakt, za to spędzałem czas bardzo przyjemnie :) Jednym z efektów była wizyta w MOCAKu, czyli Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie . Miałem od dawna wielką ochotę zobaczyć to muzeum, głównie z powodów architektonicznych. I rzeczywiście, muzeum zachwyca. Nie ma tu mowy, byśmy mogli mieć kompleksy w porównaniu z innymi muzeami tego typu na świecie. Mimo swojego ogromu, budynek jest bardzo kameralny. Czysta forma architektoniczna pozwala na ekspozycje każdej możliwej formy sztuki.

Aperture vs Lightroom czyli test nieobiektywny

Przy okazji jednego z ostatnich postów na temat Aperture, jeden z czytelników o pseudonimie Kashiash, spytał, co zyska przechodząc z Lightrooma na Aperture. Uznałem, że to bardzo dobre pytanie, co najmniej tak samo ważne jak to, czy lepszy jest Canon czy Nikon. Wy oczywiście wiecie, co ja o tym sądzę :) Aby podejść do tematu solidnie, ściągnąłem trial Lightrooma, by zobaczyć, co się pojawiło nowego w czwartej wersji. Przyznaję się, że nie poświęciłem kilkunastu godzin na dogłębne poznanie wszystkich funkcji i mogę się mylić co do szczegółów. Aby było łatwo porównać oba programy, stworzyłem katalog z trzydziestoma zdjęciami i wgrałem do każdego z programów. Nie będzie to kompletny test, a raczej skupienie się na istotnych różnicach. Nie miejcie wątpliwości, że wychodzę z założenia o wyższości Ap, gdybym tak nie uważał, to nie używałbym go :) Postarałem się jednak znaleźć też wszystkie pozytywne cechy Lr. Ponieważ nie pracuję na nim, mogłem o czymś nie wiedzieć i przez to pominąć jak

Spytaj Artura czyli biblioteki Aperture

Igi pytał się mnie już jakiś czas temu o synchronizację bibliotek w Aperture. Co jak co, ale o tym programie to lubię opowiadać :) Zacznę od początku. Zdjęcia w Aperture można przechowywać albo w bibliotece programu, albo w aktualnym układzie katalogów.  Dla zdecydowanej większości nowych użytkowników programu, pozostawienie zdjęć w ich dotychczasowych lokalizacjach wydaje się rozsądnym rozwiązaniem. Ja też oczywiście właśnie tak na początku zrobiłem. Myśl, że mógłbym wrzucić swoje bezcenne fotografie do jakiejś tajemniczej biblioteki, wydawała się zbyt szalona. Nie miałem jeszcze zaufania do Aperture i byłem przyzwyczajony by mieć dostęp do zdjęć z poziomu systemu.  Wrzuciłem więc wszystkie zdjęcia do Aperture, ale fizycznie zostawiłem w katalogach gdzie były do tej pory. Aperture po pierwszym uruchomieniu zawsze tworzy swoją bibliotekę gdzie są wszystkie możliwe informacje o zdjęciu, ustawienia, miniaturki, podglądy (jpgi o rozmiarach, które sami ustalamy). Na początku w