Dlaczego nie nadaję się na fotografa ślubnego

Doszedłem już do siebie po wczorajszej imprezie, co nie było aż takie proste...
Nie pamiętam, na ilu już ślubach robiłem zdjęcia, tak na około 30-40. A jednak ciągle czuję się w roli fotografa ślubnego jak amator. Po pierwsze, zawsze robię to dla moich znajomych, po drugie, mam sprzęt trochę inny, niż zawodowi fotograficy ślubni (zdarzyło mi się już robić zdjęcia w kościele na 24 shift tylko dlatego, że nie miałem normalnego szerokiego kąta). Moją pierwszą od lat lampę Canona kupiłem dopiero w tym roku, nigdy wcześniej nie była mi potrzebna. I właśnie tę lampę miałem wczoraj ochotę wrzucić pod nadjeżdżający pociąg, gdyby jakiś akurat przejeżdżał w okolicy ołtarza.
Ale zacznijmy od początku. Jestem przyzwyczajony do lamp studyjnych,  mogę sobie na nie założyć dużego softa albo czaszę, która zaświeci dokładnie, jak zechcę. Pracują tylko w trybie manualnym i bardzo dobrze, bo wiem, czego mogę się po nich  spodziewać. Takie małe coś, co daje płaskie światło na wprost, nigdy nie było mi potrzebne. I dalej bym tak twierdził, gdybym nie trafił na genialną książkę Joe McNally, "Z pamiętnika lampy błyskowej". Zwykle nie oglądam takich książek, bo najczęściej są nudne, ta jednak zainteresowała mnie fajnym zdjęciem na okładce. Przeglądałem stronę za stroną i nie mogłem uwierzyć, że te zdjęcia są oświetlone małymi lampami. Zobaczyłem tam światło, jakiego ostatnio szukałem, nie do zrobienia na lampach studyjnych. Natychmiast więc kupiłem najmocniejszego Canona 580 (jakoś tak się chyba nazywa) i byłem zachwycony nią do wczoraj. Bo wczoraj przestałem jej ufać.
Ceremonia przebiegała spokojnie, zrobiłem trochę zdjęć jeszcze w domu, udało mi się dojechać do kościoła przed młodą parą, nawet udało mi się sfotografować ich jeszcze w samochodzie, wkładając aparat przez szyberdach. W kościele zaczęły się już typowe fotograficzne problemy, których nie cierpię. Jak zwykle jest tam ciemno, a używając lampy, mamy najgorszy efekt ze wszystkich. Pani młoda w białej sukni na pierwszym planie jest prześwietlona, a ludzie siedzący z tyłu giną w mroku. Staram się więc nie używać lampy, czasem na 1600 ISO da się coś już zrobić. Czasem trzeba jeszcze pomóc sobie lampą błyskową. Ale od razu mamy problem z balansem bieli, bo zawsze, gdy kościół jest ciemny, to na dodatek jest pomalowany na żółto i dostajemy na zdjęciu kolor niewiadomojaki. Bardzo się cieszę, że nie jestem fotografem ślubnym i nie mam na co dzień takich problemów.
Zrobiłem trochę zdjęć na świetle zastanym, trochę dodałem błysku. Młoda para siedziała spokojnie i mogłem użyć dosyć długiego czasu, na granicy poruszenia. Wszystko szło dobrze do momentu najważniejszego, czyli do przysięgi. Jest to chwila niezwykła również dlatego, że tylko ksiądz i fotograf jest dostatecznie blisko młodej pary, by widzieć każdy szczegół. Cała reszta gości ogląda to potem dopiero na zdjęciach. Presja na fotografa jest w tym momencie największa, tu nie ma szans, by coś powtórzyć. Na dodatek ksiądz ma swoją robotę  i nie przejmuje się, czy fotograf ma szanse na dobre zdjęcie. Nie można też pozwolić sobie na poruszone zdjęcia. Gdy jest zbyt ciemno, nie ma wtedy rady, trzeba błyskać.
Zaczyna się przysięga, robię pierwsze zdjęcie i zamiast robić dalej, najpierw oglądam, co mi wyszło. Niech żyje moja nieufność! Gdybym robił zdjęcia wtedy dalej, dzisiaj bym nie był w dobrym nastroju. Fotografia była kompletnie prześwietlona, z trudem mogłem rozpoznać kontury postaci. Zaczęło robić mi się gorąco. Zrobiłem drugie zdjęcie, mając nadzieję, że to tylko jakiś przypadkowy błąd. Ale nie, kolejne zdjęcie jest znowu śnieżnobiałe. Szybko sprawdzam połączenie lampy, wszystkie ustawienia. Niby jest OK ale trzecie zdjęcie znowu białe. Nie mam więcej czasu, bo przysięga już w trakcie, wyłączam lampę, czułość na maksa, przesłona w dół i robię zdjęcia. Mam kilka klatek, to jeszcze raz podejmuję próbę użycia lampy, automatyka nie działa, to robimy na manualu. Muszę zejść z mocą, pytanie tylko ile? No dobrze, niech będzie 1/64. Naciskam spust, jest dobrze, tylko lekkie prześwietlenie, da się poprawić na RAWie, robię dalej.
Nie pamiętam wiele z tamtych paru minut potem. Ważne, że zrobiłem materiał. Dopiero, gdy usiadłem po chwili, dotarł do mnie stres. Nie zazdroszczę fotografom ślubnych takich sytuacji.

Jesteśmy już w domu weselnym. Dlaczego znowu ściany są żółte? I na nowo pojawiają się te same problemy, co w kościele. Ciemno - no to błysk - fatalnie -  to długi czas - też źle. Trzeba mieszać, nie ma wyjścia. Lampa błyskowa zamrozi sylwetki, światło zastane naświetli tło i wprowadzi element ruchu. Ja lubię ten efekt, bo wnosi dynamikę ale część ludzi skomentuje takie zdjęcia jako "jakieś takie poruszone" I tu też nie zazdroszczę fotografom, którzy muszą sobie poradzić z takim problemem. Jutro z radością wrócę do mojego studia o białych ścianach i z normalnymi lampami :)