Przejdź do głównej zawartości

Idzie zielone

Pamiętacie jeszcze takie zielone coś, co wisi na drzewach? Trochę też czegoś podobnego leży czasem na ziemi. Jedno i drugie pojawia się zwykle pomiędzy końcem noworocznych wyprzedaży, a ostatecznym terminem składania PITów.
To coś na drzewach nazywa się "liście", a to na ziemi to "trawa". Od kilku miesięcy zdążyłem już zapomnieć, że istnieje coś takiego i prawie nie pamiętam, jak wyglądają.

Do tej pory też nie miałem pojęcia, skąd się biorą. Zwykle było tak, że jednego wieczoru jeszcze nic nie było, a rano nagle się pojawiało.
Udało mi się wreszcie odkryć, skąd się to bierze.

Otóż, podobnie, jak kierowcy zmieniają opony z zimowych na letnie, tak samo Wydział Zarządzania Zielenią, wymienia drzewa zimowe, na drzewa letnie. Proste, prawda?
Najczęściej robią to nocą, by nikt nie zauważył, ale mnie udało się zrobić szpiegowskie zdjęcie jednej ekipie, która pracowała tak wolno, że o poranku jeszcze kończyła swoją robotę. A mnie udało się zrobić zdjęcie pokazujące moment wymiany drzewa.


Może jeszcze jakiś inny wydział wymieni nam drogi zimowe na drogi letnie - bez dziur.

Komentarze

gumiber pisze…
najlepszym wyjściem z sytuacji byłoby zapadanie w sen zimowy jak misie :)

Popularne posty z tego bloga

Jestem za głupi czyli o sztuce nowoczesnej raz jeszcze...

Wracam powoli do normalnego trybu pisania codziennie.... mam nadzieję:) Rozleniwiłem się ostatnio, to fakt, za to spędzałem czas bardzo przyjemnie :) Jednym z efektów była wizyta w MOCAKu, czyli Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie . Miałem od dawna wielką ochotę zobaczyć to muzeum, głównie z powodów architektonicznych. I rzeczywiście, muzeum zachwyca. Nie ma tu mowy, byśmy mogli mieć kompleksy w porównaniu z innymi muzeami tego typu na świecie. Mimo swojego ogromu, budynek jest bardzo kameralny. Czysta forma architektoniczna pozwala na ekspozycje każdej możliwej formy sztuki.

Aperture vs Lightroom czyli test nieobiektywny

Przy okazji jednego z ostatnich postów na temat Aperture, jeden z czytelników o pseudonimie Kashiash, spytał, co zyska przechodząc z Lightrooma na Aperture. Uznałem, że to bardzo dobre pytanie, co najmniej tak samo ważne jak to, czy lepszy jest Canon czy Nikon. Wy oczywiście wiecie, co ja o tym sądzę :) Aby podejść do tematu solidnie, ściągnąłem trial Lightrooma, by zobaczyć, co się pojawiło nowego w czwartej wersji. Przyznaję się, że nie poświęciłem kilkunastu godzin na dogłębne poznanie wszystkich funkcji i mogę się mylić co do szczegółów. Aby było łatwo porównać oba programy, stworzyłem katalog z trzydziestoma zdjęciami i wgrałem do każdego z programów. Nie będzie to kompletny test, a raczej skupienie się na istotnych różnicach. Nie miejcie wątpliwości, że wychodzę z założenia o wyższości Ap, gdybym tak nie uważał, to nie używałbym go :) Postarałem się jednak znaleźć też wszystkie pozytywne cechy Lr. Ponieważ nie pracuję na nim, mogłem o czymś nie wiedzieć i przez to pominąć jak

Spytaj Artura czyli biblioteki Aperture

Igi pytał się mnie już jakiś czas temu o synchronizację bibliotek w Aperture. Co jak co, ale o tym programie to lubię opowiadać :) Zacznę od początku. Zdjęcia w Aperture można przechowywać albo w bibliotece programu, albo w aktualnym układzie katalogów.  Dla zdecydowanej większości nowych użytkowników programu, pozostawienie zdjęć w ich dotychczasowych lokalizacjach wydaje się rozsądnym rozwiązaniem. Ja też oczywiście właśnie tak na początku zrobiłem. Myśl, że mógłbym wrzucić swoje bezcenne fotografie do jakiejś tajemniczej biblioteki, wydawała się zbyt szalona. Nie miałem jeszcze zaufania do Aperture i byłem przyzwyczajony by mieć dostęp do zdjęć z poziomu systemu.  Wrzuciłem więc wszystkie zdjęcia do Aperture, ale fizycznie zostawiłem w katalogach gdzie były do tej pory. Aperture po pierwszym uruchomieniu zawsze tworzy swoją bibliotekę gdzie są wszystkie możliwe informacje o zdjęciu, ustawienia, miniaturki, podglądy (jpgi o rozmiarach, które sami ustalamy). Na początku w