Toskania raczej nie kojarzyła mi się z gorącymi źródłami. Tylko do czasu gdy zacząłem z Jarkiem omawiać szczegółowy plan miejsc gdzie mieliśmy fotografować. Wtedy padła nazwa Saturnia, naturalnego salonu SPA.
Zapaliłem się do tego miejsca mimo, że było to dosyć daleko od Pienzy, prawie dwie godziny jazdy.
Ale co to była za jazda! Nie sądziłem, że istnieją drogi z taką ilością zakrętów. Po pół godzinie jazdy, zakręty poniżej 90 stopni, traktowałem jak proste odcinki, na których trzeba tylko niewiele zwolnić. Ale te po 180 stopni robiły wrażenie, zwłaszcza gdy były jeden po drugim. Jarek wprawdzie proponował mi, że on pojedzie, to będzie szybciej ale nie mogłem sobie odmówić takiej doskonałej zabawy.
W sumie jechaliśmy znacznie dłużej niż dwie godziny, ale nie była to wina mojego stylu jazdy, tylko dwóch niezwykłych miasteczek, do jakich po drodze zabrał nas Jarek. Ale to temat na inny wpis.
Zwiedzanie miało natomiast taki skutek, że do Saturnii przyjechaliśmy później niż planowaliśmy. Do zachodu słońca zostało około godziny i słońce było na tyle nisko, że ostatnie promienie słońca sięgały powierzchni wody.
Mnie akurat to nie zmartwiło. Niebo było bezchmurne i wiedziałem, że mamy przed sobą co najmniej pół godziny pięknego, miękkiego światła, które bardzo mi pasowało do koncepcji SPA. To ten moment, kiedy światło jest nadal jeszcze ciepłe, jednocześnie woda odbija błękit nieba.
Do pełni szczęścia brakowało nam tylko… wolnego miejsca. Mimo, że wybraliśmy dzień, gdy miało być najmniej ludzi i porę, gdy większość już się zbierała do wyjścia, to i tak każdy kawałek tego naturalnego basenu obsadzony był ludźmi. Żaden szeroki kadr nie wchodził w grę. Musieliśmy i tak dokonywać cyrkowych sztuczek, by stojąc boso na śliskich skałach, upolować kadr gdzie będzie tylko Kamila, a my nie utopimy aparatu.
Na dodatek, gdy tylko Kamila zaczęła pozować, większość facetów, którzy tam byli, sięgnęli po aparaty i fotografowali.
A Kamila? Wygrzewała się w wodzie o dużej zawartości siarki i stałej temperaturze 37 C. I wcale nie chciała z niej wyjść, nawet wtedy gdy było już za ciemno na zdjęcia.
PS. 1 Pamiętajcie o #fotopiwie :)
PS.2 To jest mój 700 wpis na tym blogu, tym bardziej jest powód do #fotopiwa :)
Zapaliłem się do tego miejsca mimo, że było to dosyć daleko od Pienzy, prawie dwie godziny jazdy.
Ale co to była za jazda! Nie sądziłem, że istnieją drogi z taką ilością zakrętów. Po pół godzinie jazdy, zakręty poniżej 90 stopni, traktowałem jak proste odcinki, na których trzeba tylko niewiele zwolnić. Ale te po 180 stopni robiły wrażenie, zwłaszcza gdy były jeden po drugim. Jarek wprawdzie proponował mi, że on pojedzie, to będzie szybciej ale nie mogłem sobie odmówić takiej doskonałej zabawy.
W sumie jechaliśmy znacznie dłużej niż dwie godziny, ale nie była to wina mojego stylu jazdy, tylko dwóch niezwykłych miasteczek, do jakich po drodze zabrał nas Jarek. Ale to temat na inny wpis.
Zwiedzanie miało natomiast taki skutek, że do Saturnii przyjechaliśmy później niż planowaliśmy. Do zachodu słońca zostało około godziny i słońce było na tyle nisko, że ostatnie promienie słońca sięgały powierzchni wody.
Mnie akurat to nie zmartwiło. Niebo było bezchmurne i wiedziałem, że mamy przed sobą co najmniej pół godziny pięknego, miękkiego światła, które bardzo mi pasowało do koncepcji SPA. To ten moment, kiedy światło jest nadal jeszcze ciepłe, jednocześnie woda odbija błękit nieba.
Do pełni szczęścia brakowało nam tylko… wolnego miejsca. Mimo, że wybraliśmy dzień, gdy miało być najmniej ludzi i porę, gdy większość już się zbierała do wyjścia, to i tak każdy kawałek tego naturalnego basenu obsadzony był ludźmi. Żaden szeroki kadr nie wchodził w grę. Musieliśmy i tak dokonywać cyrkowych sztuczek, by stojąc boso na śliskich skałach, upolować kadr gdzie będzie tylko Kamila, a my nie utopimy aparatu.
Na dodatek, gdy tylko Kamila zaczęła pozować, większość facetów, którzy tam byli, sięgnęli po aparaty i fotografowali.
A Kamila? Wygrzewała się w wodzie o dużej zawartości siarki i stałej temperaturze 37 C. I wcale nie chciała z niej wyjść, nawet wtedy gdy było już za ciemno na zdjęcia.
PS. 1 Pamiętajcie o #fotopiwie :)
PS.2 To jest mój 700 wpis na tym blogu, tym bardziej jest powód do #fotopiwa :)
Komentarze