Nie mam pojęcia, dlaczego czeskie skalne miasta są tak mało znane w Polsce, choć wiele z nich jest położonych bardzo blisko naszej granicy. Ja dowiedziałem się o ich istnieniu parę lat temu, będąc w Karkonoszach. Wtedy nie udało mi się ich zobaczyć i teraz postanowiliśmy zrobić z nich nasz główny punkt programu.
Z przewodnika Pascala dowiedziałem się, że dobrą bazą wypadową są Teplice nad Metuji, małe miasteczko z kilkoma knajpami i masą pensjonacików i dużym kempingiem. Tam właśnie zatrzymaliśmy się i był to dobry wybór.
Pierwszego dnia wybraliśmy się do Skał Teplickich. Zwiedzanie oczywiście zaczynamy przy kasie... za 60kć dostajemy bilet i mikroprzewodnik w języku polskim. Zupełnie nie wiem, jak rozpoznali w nas Polaków, skoro w moim doskonałym czeskim powiedziałem : "Dwa bilety prosim".
Idziemy przez las i zachwycamy się pięknymi skałami i niewielką ilością ludzi. Co za różnica w stosunku do Tatr. Gdy już zachwyciliśmy się dostatecznie i myśleliśmy, że nic już nie zrobi na nas większego wrażenia, minęliśmy malutką kamienną bramę. Po chwili stanęliśmy jak wryci. O... ( cenzura) co za miejsce.
Tu dopiero zaczęło się prawdziwe zwiedzanie labiryntu korytarzy, małych polanek, wielkich przestrzeni otoczonych strzelistymi skałami. Feeria kolorów, kształtów i faktur. Raz czułem się jak w zaginionym mieście Majów, innym razem, jak Wielkim Kanionie albo na wyspie King Konga.
Tego nie da się opowiedzieć, ani pokazać na zdjęciach, tylko trzeba samemu przeżyć.
Później, gdy przenieśliśmy się w okolice Jicina, zobaczyliśmy jeszcze Skały Prachowskie. Kompletnie inne. Te właśnie najbardziej przypominały mi wyspę z filmu o King Kongu.
Jak już pisałem wczoraj, ajfon wykazał tu swoje słabe strony, ciężko było nim fotografować. Olbrzymie kontrasty sprawiały, że nawet HDR nie zawsze dawał radę. Ale traktowałem zdjęcia czysto dokumentalnie. Chcę tu wrócić i zrobić sesję z modelką. I pamiętajcie, że to ja wpadłem na ten pomysł pierwszy:)
Z przewodnika Pascala dowiedziałem się, że dobrą bazą wypadową są Teplice nad Metuji, małe miasteczko z kilkoma knajpami i masą pensjonacików i dużym kempingiem. Tam właśnie zatrzymaliśmy się i był to dobry wybór.
Pierwszego dnia wybraliśmy się do Skał Teplickich. Zwiedzanie oczywiście zaczynamy przy kasie... za 60kć dostajemy bilet i mikroprzewodnik w języku polskim. Zupełnie nie wiem, jak rozpoznali w nas Polaków, skoro w moim doskonałym czeskim powiedziałem : "Dwa bilety prosim".
Idziemy przez las i zachwycamy się pięknymi skałami i niewielką ilością ludzi. Co za różnica w stosunku do Tatr. Gdy już zachwyciliśmy się dostatecznie i myśleliśmy, że nic już nie zrobi na nas większego wrażenia, minęliśmy malutką kamienną bramę. Po chwili stanęliśmy jak wryci. O... ( cenzura) co za miejsce.
Tu dopiero zaczęło się prawdziwe zwiedzanie labiryntu korytarzy, małych polanek, wielkich przestrzeni otoczonych strzelistymi skałami. Feeria kolorów, kształtów i faktur. Raz czułem się jak w zaginionym mieście Majów, innym razem, jak Wielkim Kanionie albo na wyspie King Konga.
Tego nie da się opowiedzieć, ani pokazać na zdjęciach, tylko trzeba samemu przeżyć.
Na drugi dzień byliśmy w sąsiadujących Skałach Adrszpaskich. Znowu kompletny zachwyt i zaskoczenie, tu było jeszcze ciekawiej. Znowu inny klimat. Odradzam tylko rejs po małym jeziorku, chyba, że lubicie oglądać plastikowe ręce wystające z wody, czyli ślad zatonięcia Titanica. Po prostu czeski humor :)
Skały są dostępne w zasadzie dla wszystkich, trasa jest raczej płaska, choć chwilami zdarzają się krótkie ostre podejścia. Raz tylko zobaczyliśmy strzałkę: Wyjście awaryjne. Po chwili przekonaliśmy się, o co chodziło. Przejście między skałami stało się tak wąskie, że najwięksi amatorzy piwa nie mieścili się tam :)
Jak już pisałem wczoraj, ajfon wykazał tu swoje słabe strony, ciężko było nim fotografować. Olbrzymie kontrasty sprawiały, że nawet HDR nie zawsze dawał radę. Ale traktowałem zdjęcia czysto dokumentalnie. Chcę tu wrócić i zrobić sesję z modelką. I pamiętajcie, że to ja wpadłem na ten pomysł pierwszy:)
Komentarze